ครอบครัวพลัดพราก แม่จากไปเพราะโควิด

        เด็กชายสมจิตร ไร้นามสกุล วัย 7 ขวบ กลุ่มเปราะบาง ไม่มีเลขบัตรประจำตัวประชาชน เกิดมาพร้อมปมความเจ็บปวดจากการถูกพลัดพรากซ้ำแล้วซ้ำเล่า ครั้งแรกเมื่อพ่อเดินหันหลังจากไปตั้งแต่เขาอายุได้เพียง 1 เดือน พออายุได้ 6 ขวบ แม่ก็เสียชีวิต จากโควิด 19 เมื่อปี 2564 ที่ผ่านมา ครั้งที่สองนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหันสมจิตรไม่ทันได้เตรียมใจมาก่อน

วิกฤติซ้อนวิกฤติ ชีวิตถอยหลัง

        “สมจิตร” ควรเติบโตไปข้างหน้า แต่กลับถูกความไม่พร้อมเหนี่ยวรั้งให้เขาถอยเท้าก้าวกลับไปสู่จุดเริ่มต้นใหม่ครั้งแล้วครั้งเล่า แม้ว่าตอนนี้สมจิตรได้ย่างเท้าสู่บันไดการศึกษาและกำลังเรียนอยู่ ป.1 แต่ด้วยวิกฤติซ้อนวิกฤติที่ประเดประดัง ทำให้ยากเกินกว่าที่เด็กคนหนึ่งจะเติบโตและไต่ขึ้นจากหลุมดำของชีวิตตามลำพัง หลังจากที่แม่ของสมจิตรเสียชีวิต ยายตัดสินใจกำเงินทั้งหมด ที่เก็บไว้ออกตามหาหลาน จนได้พบกัน ความหวังเล็ก ๆ ของสมจิตรกำลังจะเกิดขึ้น บ้านอยู่ห่างไกลยายอายุกว่า 60 ปี เป็นกลุ่มชาติพันธุ์มอญ มีโรคภัยรุมเร้า ความดัน เบาหวาน เข้าออกโรงพยาบาลบ่อยครั้ง จำใจต้องขายบ้านเพื่อเป็นค่ารักษาพยาบาล แม้ว่ายายจะรักหลานมากเท่าไหร่ แต่ความลำบากยากแค้นฉุดรั้งให้ทั้งสองต้องไกลห่างยายอายุมากและไม่มีกำลังพอที่จะประคับประคองเลี้ยงดูหลานต่อไป จึงตัดสินใจฝากเลี้ยง !!