หนูน้อยคนพิเศษ “น้องไทตัล”

“ไทตัล” ก้มหน้าสะอื้นร่ำไห้ ร่างกายสั่นไหว มือทั้งสองกำชายเสื้อบิดเป็นเกลียวแน่น “ย้อนไปเมื่อตอนน้องอายุ 5 ขวบ ขณะที่ไทตัลกำลังนั่งเหม่อลอย แม่พยายามเรียกให้เดินมาเก็บผ้าที่ถอดทิ้งไว้ไปใส่ในตะกร้า แต่เรียกหลายครั้ง ลูกก็ไม่ยอมหัน ทำให้อารมณ์แม่ขุ่นมัว จึงกระชากเสียงเรียก “ตะคอกดุว่า” จนน้องไทตัลสะดุ้งตกใจร้องไห้ฟูมฟายไม่หยุด แม้เวลาผ่านไปนานหลายปี เหตุการณ์ครานั้นยังคงติดตา...ไม่เคยลืม”

“แม่คนพิเศษ” ของ “ลูกคนพิเศษ”

ลูกเป็นเด็กซุกซนมาก เวลาที่พูดด้วยจะไม่ตั้งใจฟัง แต่หากพูดด้วย “เสียงดัง” หรือ “ตะคอก” ก็จะร้องไห้น้ำตาไหลพราก เมื่อสังเกตว่าลูกมีอาการผิดปกติ แม่จึงค้นหาข้อมูลจากสื่อออนไลน์ สอบถามพฤติกรรมลูกจากคุณครู ประจำชั้นและปรึกษาผู้เชี่ยวชาญเด็กพิเศษ จึงทราบว่าลูกเป็น “โรคสมาธิสั้น”

“ซึง” ตรึงใจ เครื่องดนตรีไทยช่วยบำบัด

โดยปกติน้องไทตัลเป็นเด็กไม่ค่อยอยู่นิ่ง วันหนึ่งครูเห็นน้องมายืนชะเง้อมองพี่ ๆ เล่นดนตรีอย่างตั้งใจ “ครูให้เขาเข้ามาในห้องดนตรีลองจับซึง หัดเล่นโน้ตง่าย ๆ น้องก็สามารถทำได้ เพียงเทอมเดียวน้องขยับเล่นเป็นเพลงได้แล้ว ตอนนี้ครูให้น้องเข้าร่วมอยู่ในวงแสดงดนตรีกับเพื่อน ๆ ส่วนตัวครูคิดว่าหากน้องได้โอกาสเรียนรู้ทักษะอื่น ๆ เพิ่มขึ้น เขาก็จะพัฒนาต่อ ๆ ไปได้อีกครับ” คุณครูไตรรงค์ ผู้ฝึกสอนดนตรีไทยโรงเรียนท่าปลาอนุสรณ์ 1 เล่าให้ฟังด้วยความชื่นชมลูกศิษย์